Astor Piazzolla, syn włoskich imigrantów, urodził się w Argentynie, wychował w Nowym Jorku, a kompozytorskie szlify zdobywał w Paryżu, u Nadii Boulanger. Pierwszych poważnych lekcji gry na bandoneonie (przypominam – instrument pochodzi z Niemiec) udzielał mu węgierski pianista Bela Wilda, który gry na fortepianie uczył się u Rosjanina – Siergieja Rachmaninowa. Nic dziwnego zatem, że w latach 50. ub. wieku Piazzolla zaczął tworzyć zupełnie nowe tango, na które ogromny wpływ miała także muzyka żydowska, zwłaszcza charakterystyczny rytm 3+3+2, zasłyszany przez Piazzollę podczas żydowskich uroczystości weselnych w nowojorskiej dzielnicy Greenwich, w której mieszkał w latach młodości (apoteozą tego rytmu jest słynne „Libertango”).

Piazzolla w swoim tango nuevo nie odrzucał tradycji, ale ją modernizował; nie zmieniał lecz eksperymentował; nie niszczył lecz tworzył. Jednak jego wersja była tak osobista i jednocześnie kosmopolityczna, że stała się niezrozumiała dla samych Argentyńczyków. Dlatego też Piazzolla nigdy, do końca, nie został w Argentynie zaakceptowany jako twórca tanga. Straszono go nawet śmiercią – tangueri uzbrojeni w pistolety wkroczyli kiedyś, podczas nagrania, do radiowego studia.

Piazzolla pisał w swoich wspomnieniach: »Nienawidzą mnie, bo wywracam tango do góry nogami, to stare tango, które wszyscy w Argentynie kochają, ale które umiera. Z dala od kraju nie pytali mnie czy gram tango. Moja muzyka mogła się podobać albo nie, ale zawsze była szanowana. W Argentynie osiągnąłem to w ostatnich latach, chociaż zawsze znalazł się jakiś wariat, który krzyknął do mnie: „Mistrzu, proszę zagrać jakieś tango…”«